Jomo en nog meer dingen die ik leerde van de slowdown

slowdown, wildeburg 2019, foto rubin may

Slowdown

Slowdown op deze benaming ga ik best wel lekker. Quarantaine, noodtoestand of lockdown, valt dan net niet helemaal goed. Het is een beetje het broodje shoarma waar je na het lamphangen de schuld aan geeft. Slowdown daarentegen daar kunnen we echt iets van leren. Iedereen is door zijn eigen proces gegaan en sommigen zitten er nog middenin. Ik voel me als herboren en kijk zelfs al terug op mijn proces. Zo heb ik eindelijk de rust gekregen die ik nodig had na mijn verhuizing naar Ibiza. Als HSP’er ging het opladen vooral een beetje mis en heb ik lang geen volle batterij gehad. De slowdown heeft mij geleerd hoe het anders kan én ik heb zo het vermoeden dat veel meer mensen dit (hebben) ervaren. 

Van groots naar klein

Het lijkt wel alsof alles maar groot, groter, grootst moest. Alsof we in een wereld van superlatieven waren beland. Van gender reveal party’s tot flyboarders door de grachten tijdens Canal Pride of effe een weekje naar Australië. Gewoon gezellig kleedje, vrienden en drankje, dat was niet genoeg. Terwijl voor mij nu juist deze dingen zijn die ik het meest gemist heb (en mijn mama natuurlijk). Het vliegticket dat ik al had voor Wildeburg is niet geannuleerd en na het boeken van mijn terugvlucht; voelde naar Nederland hetzelfde als een zojuist geboekte reis naar de Filipijnen. Dichtbij is het nieuwe ver weg. 

Gewoon allemaal iets minder

Natuurlijk baal ik als een enorme elektriciteitsmast dat Wildeburg dit jaar niet door kan gaan. Alleen het idee om mijn dierbaren in juli straks weer te kunnen zien, is voor mij nu al het beste festival ooit. Vooral als we tegen die tijd weer veilig mogen knuffelen. Wat deze slowdown mij leerde is dat we de kleine dingen weer als groots gaan zien en dat het allemaal wel iets minder (snel) mag. Iets minder ver ook. Een van mijn beste vriendinnen belde me laatst en zei; ”Lau, als je straks weer in Amsterdam bent hoef je niet zo erg te wennen, het lijkt wel vakantie. Het is overal zo heerlijk rustig en er ‘moet’ veel minder.”  Oh, ik kan niet wachten om mijn nieuwe Amsterdam straks weer te zien. Waarbij ik mijn agenda lekker leeg laat, omdat ik weet dat de agenda van mijn vrienden en familie ook leeg is. Hoe fijn is dat?

Ben je team jomo (joy of missing out) of fomo (fear of missing out)?

Vroeger, nee niet vroeger toen ik nog tegelijkertijd met Barbie’s en dinosaurussen speelde. Neh, wel ietsje later. Toen moest en zou ik overal bijzijn. Dank aan Boeddha, Johan Cruyff en alle wijlen legenden dat er toen nog geen Instagram was. Dat had mijn puberende fomo-hartje niet aangekund. Toen ik twee jaar geleden naar Ibiza verhuisde wist ik dat ik aan mijn fomo (fear of missing out) moest werken. Ik kon niet voor elk fijn moment het vliegtuig pakken om erbij te zijn. Nee, voortaan volgde ik het volgende mantra: als je er niet bij bent geweest, weet je toch niet wat je mist. Sinds de slowdown is het hard gegaan met het werken aan mijn fomo. Ik ben getransformeerd tot een ware jomo (joy of missing out). Er is geen fomo meer terug te vinden in mijn bloed. Als er één ding is waar ik deze slowdown dankbaar voor ben dan is het dit wel.

>> Ben je team jomo of fomo? Laat het weten door een bericht te sturen via de sociale kanalen

slowdown