Heb je nu alweer last van een spirituele kater?

kater en schuldgevoelens

Kater en schuldgevoelens

Een kater en schuldgevoelens horen bij elkaar als augurken en slagroom. Een erg appetijtelijke combinatie is het niet. Gisteravond stuitte ik op de term spirituele kater toen ik de serie After Life aan het bingen was op Netflix. Ken je deze serie nog niet? Ga hem zien. After Life heeft niets met het hiernamaals te maken, zoals de titel mij deed vermoeden. Het gaat erover hoe je verder leeft nadat je iemand bent verloren die voor jou de hele wereld betekende. De serie is rauw, humoristisch (Ricky Gervais speelt de hoofdrol en heeft After Life bedacht) en prachtig puur. Daarbij zit de serie verpakt met levenslessen en wijsheden. Tony (Ricky Gervais) verwoordt zijn kater met schuldgevoelens zo mooi en noemt dit een spirituele kater. Waarbij hij de volgende dag aan iedereen denkt die hij misschien zou hebben beledigd. De term vind ik zo passend; dat ik wilde dat ik hem zelf had bedacht.

Spirituele kater: kater en schuldgevoelens tegenover een ander

Een spirituele kater, daar heb ik inmiddels een bingokaart vol van. Hoe vaak ik de volgende dag wel niet ergens spijt van heb gehad. Meh, misschien zijn het wel twee kaarten vol. Dit zijn dingen die ik echt heb gedaan en waar ik nu soms nog steeds spijt van kan hebben. Zo heb ik op een kerstborrel van een best wel bekend tijdschrift laten zien hoe goed ik de danser pose kan om vervolgens met fiets en al de bosjes in te flikkeren. Of in een discotheek in Bodrum eff laten zien dat ik heel makkelijk in de spagaat kan vallen. Blijkbaar verander ik in een circusact met een drankje of tien in mijn mik. Dan heb ik het nog niet over al mijn uitspraken met hoofdletters gehad en het eindeloze gedram. Neeeeeee, niet weggaan of ik wil nog niet naar huis. Kom toe nog ee-heee-eeeenn-drankje, hik. 

Schuldgevoel na een kater, onthoud dit

Tja, het zijn de welbekende dingen die de day after door mijn niet al te overzichtelijke brein rondspoken. Het liefste zou ik iedereen een appje sturen met sorry voor dit, oh en voor dat… Alleen benadruk je het dan niet juist extra? De spirituele kater heb ik al een tijd niet gehad, omdat ik a: minder drink en b: er alles aan doe om mijn minder fijne patronen te doorbreken. Daarbij heb ik mijn mindset veranderd en ben ik dankbaar voor de gouden tips die hier aan hebben bijgedragen. Deze deel ik natuurlijk graag met jullie. Bedenk je dit wanneer je weer eens een kater vanjewelste hebt. Degene met wie jij de lichten hebt aangedaan heeft waarschijnlijk net zoveel gedronken als dat jij hebt gedaan en zal zich de dingen die in jouw katerkoppie rondspoken vast niet herinneren. Al is het volgende misschien wel de grootste les: iedereen is vooral bezig met zichzelf. Anderen zijn druk bezig om zijn/haar eigen spirituele kater te verwerken en ze zijn dus helemaal niet bezig met jou. Jezus, wat fijn he.

Kater en schuldgevoelens tegenover jezelf

Spirituele katers behoren tot mijn verleden. Tegenwoordig heb ik deze ingeruild voor chronische schuldgevoelens tegenover mijn eigen lichaam. Arm lijf, wat heb ik je nu weer aangedaan? Dat soort praat. Alcohol is en blijft vergif en hoe ouder je wordt, des te meer je dit zult voelen. Dit houdt niet in dat ik nooit drink; nee ik kies alleen bewust uit wanneer ik het doe. Daarbij ben ik net als het nummer van Linda, Roos en Jessica: een typisch geval van Alles of Niets. Soms hang ik in de lampen en vlieg ik met een bloedgang uit de bocht en de rest van de maand streef ik het achtvoudige pad van yoga zo goed mogelijk na. Dit is voor mij balans en mij bezig houden met spiritualiteit bewaar ik wel voor de andere dagen: wanneer ik katervrij ben.