5x waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed en wat wij daar NU van kunnen leren

sterfbed

Een terugblik naar vijf jaar geleden

Negen maanden, net zolang als een vrouw zwanger is, zo lang (of kort) zit er tussen het moment dat mijn vader de diagnose kanker krijgt en zijn overlijden. Vooral de laatste drie dagen van zijn leven zie ik als zijn sterfbed. Op vrijdagmiddag (de 13e jaja) wordt mijn vader opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking en op maandagochtend komt hij te overlijden. Al die tijd ben ik op, rondom en bij hem in bed geweest. De laatste nacht mag ik zelfs in de personeelskantine van het ziekenhuis slapen. Tussen het waken, slapen en de geinige situaties vanwege de hoge dosis morfine in, voeren we gesprekken. Waarbij mijn vader een aantal rake dingen zegt. Eén daarvan is dat hij iedereen een sterfbed gunt.

Mensen beginnen te praten op hun sterfbed

Dankbaar ben ik voor het feit dat wij afscheid van elkaar hebben kunnen nemen, ook al dacht ik dat het onmogelijk was om dat te doen. Hij is niet in één keer uit het leven gerukt, zoals bij een hartaanval, maar geleidelijk aan gestorven. Waarbij er steeds langer zat tussen de in- en uitademing. Tenminste zijn lichaam is gestorven. Ik geloof er heilig in dat zijn ziel met al zijn wijsheid oneindig voortleeft. Niet alleen mijn vader heeft bijzondere dingen op zijn sterfbed gezegd, het schijnt dat zelfs de meest dichte oesters zich openen. Veelal vertellen deze mensen dezelfde dingen waarvan ze spijt van hebben én daar kunnen wij NU zoveel van leren.

De 5 dingen waar de meeste mensen spijt van hebben op hun sterfbed

Bronnie Ware werkt jarenlang in een hospice en merkt op dat zij steeds weer dezelfde spijtbetuigingen voorbij ziet komen. Ze heeft er zelfs een boek over geschreven met de titel Top Five Regrets of the Dying. Bijzonder om te lezen is dat de meeste dingen gaan over leven op zielsniveau en het ego eigenlijk niet aan bod komt. Dingen als had ik maar een dikkere Audi voor de deur staan, nog meer bezig geweest met het perfectioneren van mijn lichaam of andere zaken die om status en uiterlijk vertoon gaan; die worden niet benoemd. Erg leerzaam dus, want hoeveel tijd besteed jij per dag aan door het ego gestuurde gedachtes?

>> Scroll naar beneden om te lezen waar de meeste mensen spijt van hebben op hun sterfbed en wat jij daar NU al van kunt leren. 

Had ik maar…

Je kunt beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan, dan niet. De dingen waar de meeste mensen spijt van hebben op hun sterfbed gaan dan ook allemaal om iets wat ze in hun ogen niet (genoeg) hebben gedaan.

1. Had ik maar mijn leven op mijn eigen manier geleid, niet het leven dat anderen van me verwachtten of wilden

It’s my life, it’s now or never… Of je nu net zoals ik geloof in reïncarnatie of niet. We zijn het met elkaar eens. Dit leven leef je maar één keer. Neem het leven niet te serieus, zie het als een speeltuin en doe vooral waar jij gelukkig van wordt. Het klinkt heel simpel, maar dat is het in de praktijk niet. Ben je zo ongelukkig als een hond in een asiel op je werk? School je om. Ja, maar dat kan niet. Het kan wel en het begint met dat tegen jezelf te zeggen: Ik kan het. Probeer in oplossingen te denken en bedenk goed; het leven heeft geen generale repetitie, je hebt alleen nu.

2. Had ik maar niet zo veel gewerkt

Wie ooit bedacht heeft dat acht a negen uur per dag achter een bureau zitten goed voor ons is? Daar wil ik mijn ridderpark nog wel een keer voor uit het stof halen. Wie minder werkt, wordt gezien als de zwakste van de kudde en vooral vrouwen worden hierop afgerekend. Vooral als zij hiervoor kiezen om zo meer tijd met hun kind te kunnen doorbrengen. Ik zou eigenlijk al deze parttimers een Nobelprijs willen geven, omdat ze nu al weten dat ze later spijt zouden krijgen van het feit dat ze zoveel hebben gewerkt. Toen mijn vader overleed riep ik dat ik nooit meer -meer- dan vier dagen per week zou gaan werken. Dat is helaas nog niet gelukt, maar ik weet wel dat ik NU naar een leven toe werk, waarbij ik over een aantal jaar parttime kan gaan werken.

3. Had ik mijn gevoelens maar vaker getoond

Veel mensen zijn bang om zich kwetsbaar op te stellen. Terwijl juist daar zoveel kracht en vooral connectie zit. Sanne Vogel zegt hier zoiets moois over in Jan: ”De wereld zou echt een stuk mooier zijn voor iedereen, als mensen meer met elkaar spraken en durven te luisteren naar waar de pijn van een ander vandaan komt.”

4. Had ik mijn vrienden maar meer gekoesterd

Vertel je vrienden waarom je zoveel van ze houdt. Niet alleen wanneer je alle kroegen uit je dorp hebt leeggedronken of helemaal AAN bent op een festival, maar gewoon wanneer je dat voelt. Denk je aan iemand? Stuur een bericht, stuur een hartje, stuur liefde. Wees dankbaar voor de mensen die jouw wereld mooier maken. 

5. Had ik mezelf maar meer toegestaan om gelukkig te zijn

Voor mij is simpelweg gelukkig zijn één van de hoogst haalbare levensdoelen. Ik zou willen dat iedereen op de hele wereld gelukkig was. Begin bij jezelf en gun het jezelf. Dit heeft niets met egoïsme te maken.